12. Wachten, overdenking in de nacht
Heerlijk, de deur is dicht, ik ga naar boven…Het was een bijzondere dag. De verdwaalde opa ligt vast en zeker op één oor te dromen van alle spanning en sensatie. Gelukkig was hij gevonden, eind goed, al goed. Maar dat deze avond zo bijzonder zou worden, had ik toch echt niet kunnen vermoeden…Dat maakt de horeca zo spannend…wat heb ik toch een leuk leven…En ik schonk mezelf nog een extra kopje thee in, voldaan.
De middag in het café was rustig op gang gekomen; het bezoek van de gasten liet lang op zich wachten. Ik noemde dit ‘mijn toonladderuurtjes'. Dan hoorde ik mezelf ineens zingen. Die middag zou een gezelschap bijeen komen om de verjaardag van ‘opa’ te vieren. Het waren leuke mensen, een hechte familie, die er dan ook een gezellige, rumoerige boel van maakte. Er waren voordrachten en er was muziek, de jarige job was helemaal in de wolken. Gelukkig kon oude baas de herrie goed verdragen, hij was doof.
De hele familie vierde feest, met grootvader in het middelpunt. Hij genoot zichtbaar van de ballonnen en slingers, knuffels en zorg van de familie. Er werd luidkeels gezongen, opa was helemaal hot. Zelf kon hij door de drukte geen kant meer op en keek mij blij, dankbaar aan toen ik hem zijn borreltje kwam presenteren
Na afloop van het feest was een bootreis gepland door de Amsterdamse grachten. Dat zou de grootste verrassing voor opa zijn. Ik had het gezelschap vrolijk uitgezwaaid, maar terwijl ik de boel opruimde hoorde ik gekraak op de keldertrap. Ik keek om het hoekje naar beneden en vroeg verbaasd: 'Wat? Bent u nog hier?' De jarige grootvader klom langzaam de trap op naar boven, en ik stak hem de helpende hand toe. Schrik, opa was vergeten. Door de feestvreugde had kennelijk niemand meer op hem gelet. Snel ging opa, zo goed als hij kon, achter het gezelschap aan. Als dank kreeg ik van hem een vette knipoog. De arme man sloeg mijn advies in het café te blijven wachten in de lucht. Ik keek hem na tot hij op de brug bij het Damrak was, richting de rondvaartboten. Daar ging hij, op zoek naar zijn familie.
Even later rinkelde de telefoon. Een zeer bezorgde kleinzoon aan de lijn. 'We zijn opa vergeten, heeft u hem misschien gezien?' Tijdens de vaartocht waren enkele familieleden in paniek op de kade gesprongen om naar de oude man te gaan zoeken. Zichtbaar bezorgd kwamen zij terug naar het proeflokaal. De familie was in rep en roer. Een zoektocht werd uitgezet, een aantal mannen bleef achter in het proeflokaal om te wachten op nieuws. Zou opa misschien op eigen kracht terugkomen? Iedereen was bang; er kon immers van alles met opa zijn gebeurd, de man was immers zo doof als een kwartel. Het drukke verkeer, de bussen en trams, en de walletjes, de rode lichtjes en de meisjes kwamen kort ter sprake. Maar die kant was opa niet opgelopen. Ik had het zelf gezien. Tsjonge, wat duurde het wachten lang, langer en langer.
Nadat het politiebureau was ingelicht, kwam de ontknoping door vele helpers. Opa was gesignaleerd op het plein bij het Centraal Station. Hij scharrelde daar een beetje verdwaasd in het rond, maar het ging goed met hem. Het bleek dat hij zichzelf uitermate had vermaakt, het was de dag van zijn leven: Ondeugend en glunderend had hij in het rond gekeken. Die onverwachte vrije uurtjes waren voor hem een waar avontuur. Jawel, deze opa had zeker genoten, en nog wel met volle teugen…
Nadat hij eenmaal weer terug was, zat het manvolk met open mond aan de bar naar zijn avonturen te luisteren. De vrouwen, de ook terug waren gelopen, slaakten bij binnenkomst opgewonden kreetjes. De oude man sprak met luide stem, hij kon zichzelf niet horen. Wat die opa nou precies heeft beleefd tijdens zijn ontsnappingen aan het feest, zal wel altijd een raadsel blijven, waarover de familie slechts kan speculeren. Ze zullen het waarschijnlijk nooit weten. Het zal vast aan komende generaties worden doorverteld; dit waargebeurde verhaal houdt de familie scherp.
Wat mij er zo aan ontroerde is dat iedereen graag als opa zou willen zijn. De moraal van dit verhaal is: volg je eigen pad, zo blijf je jong! Merkwaardig genoeg spookt dit verhaal nog steeds door mijn hoofd, zoveel jaren later. Iets houdt me toch nog bezig. Zou opa zich misschien toch hebben verborgen in het toilet? Wilde deze opa misschien op zijn vijfentachtigste verjaardag zelf ook nog iets in de melk te brokkelen hebben? Zou hij op een onverwachts moment de regie zelf stiekem in handen hebben genomen en zich hebben verstopt? Wie weet, het blijft een raadsel, maar als ik terugdenk aan zijn hulpeloze blik en die stoute knipoog…heeft opa dan zolang op zijn kans moeten wachten?
Sindsdien kwam die familie jaarlijks aan mijn bar om de stand van zaken te geven. Totdat opa er weer tussenuit kneep, maar toen voorgoed. Daar moest steeds weer op gedronken worden, hi ha, ho. Zo zie je, houdt de mooie tradities in ere, ze zijn het waard. Je kunt je leven lang wachten op van alles en nog wat. Maar wachten duurt lang, terwijl de tijd verstrijkt. De tijd is kostbaar, gebruik hem goed. Tip van Hartje Mokum:
Leef in het NU, vol - op - vol - op - vol – op, veel plezier.
Dichter Thom de Lagh, die samen met Bas Marree het nieuwe theater Café Mascini op de Zeedijk opende, schreef een gedicht over Riny, D 'Engelen van de Poort
D 'Engelen van de Poort
En toen het duister onverhoeds het licht versloeg
was er leegte, leegte met echo's smart en zilt verdriet
olofspoorters verward, verweesd, ontroostbaar in nog een Jenever
uren werden flegmatiek, dagen oneindig
tot zij de schemernacht verlichtten, d' Engelen van de Poort
Riny, nog slecht een klein geluid dat
over leek te blijven, werd aangeblazen tot nieuwe aria's,
octaven hoger steeg zij, op golven diepste warmte en de
serene liefde van de pilaren van haar wezen
Sandra, Ewout, Roos en Hans drapeerden,
als het sterkste engelenkoor, hun vleugels
naarstig om haar heen, zij schonken
doorleefde aandacht; nieuw elan veegde
rood gerande ogen tot vers leven, uit haar
as herrezen, een jubelend jubileum
en
nu
Hemelhoog gestegen, op purperzachte pianotonen, zoete
aubades en hartversterkende levensliederen
neuriet Riny weer door de Olofspoort, de
straat, de buurt, het nieuwe licht, Zij weet haar vrienden Zij kent haar VIP's.
Thom deLagh 4/VI/14
* Uit Hartje Mokum, Riny Reiken
- Gebbetje 12. Wachten, Overdenking in de nacht
De namen in dit verhaal zijn aangepast i.v.m. privacy